Hastings, Napier én de Jan van Genten

Zaterdag 29 februari:
Terugkomst in Wellington voelde niet fijn. We realiseerden ons dat we nog maar een paar dagen hebben. Jammer hoor. We hadden nog wel langer willen blijven uiteraard. Er is nog zóveel te zien hier.
Maar we hebben nog 4 dagen!!!
Overigens viel de wind op de boot wel mee. Hij schommelde meer dan de heenweg maar prima te doen. 

Voor de eerste keer staan we met echte regen op, dus snel de boel opruimen en weg uit Wellington. Nee onderweg houdt het op met zachtjes regenen en de gehele weg door de bergen wéten we dat er mooi uitzicht is, maar we zíen het niet.
En op de plekken waar het lichter is, kijken we diep weg in de afgrond.. misschien wel goed dat ik niets zie..😜
Eenmaal door de bergen wordt het lichter maar blijft het wel regenachtig en het miezert.
Zo vervolgen we de weg naar Hastings. Een samenzang verhoogt de stemming ook al is het geluid niet echt een Simon and Garfunkel sound 😂
In Het gehuchtje Woodville gieten we een cappuccino en een americano naar binnen en vervolgen onze weg.
Pas als we echt richting oost kust komen wordt het droog en begint het zonnetje er voorzichtig door te komen.
Waar het in Wellington echt fris was, is het in Hastings  benauwd.
Overigens een stadje van niks. Veel winkels maar geen terras of bar te vinden. We pakken dus de camper om even naar de Te Mata Peak te rijden. Een kalkstenen berg met blijkbaar een mooi uitzicht. En dat is het ook. Maar waaien!!! 
Je komt er via een heel steile weg naar boven en hoopt geen tegenligger tegen te komen.
We kwamen een wegwaaiend bruidspaar tegen dat het leuk vond om foto’s daar te maken. De sluier van t meidje waaide zo wat het dal in...
Daarna een glaasje wijn gedronken in Havelock Nord, een plaatsje dat tegen die zelfde Te Mata Peak aan ligt en terug naar de camping.
 Morgenochtend gaan we naar de Jan van Gent kolonie kijken met een tourtje.

Zondag 1 maart:
Vanochtend worden we opgehaald voor een tour naar de Jan van Gent kolonie.
De chauffeur die ons ophaalt vertelt van alles, en omdat we alleen in de bus zitten voelen we ons verplicht om terug te praten maar we verstaan slechts flarden van wat hij zegt. De snelheid en het dialect zijn vreselijk!  Maar vriendelijk yes en no zeggen op de juiste momenten is hopelijk voldoende. 
Wat we wel verstaan is dat er behalve groene en gele kiwi’s ook inmiddels rode kiwi’s zijn. Pas op over een paar maanden in de supermarkt begrijpen we. De man is zeer trots op het feit dat er in Hawke’s Bay ( de regio waar we zijn) zoveel fruit wordt geteeld.  En inderdaad zien we veel fruit velden onderweg.
We zijn met een internationaal gezelschap uiteindelijk. Dezelfde chauffeur is ook de guide en de complete bus ( incl Engelsen en Amerikanen) weten niet waar hij het over heeft. Ze vragen om rustig en harder te praten maar helaas..
Enkele woorden die we verstonden zijn teakbomen , Nieuw Zeeland, brug, nectar, aardbeving en Julia Roberts. Het verband?????
Jammer want de man had echt veel te vertellen. Als je een op een met hem sprak kon je er nog íets van maken..
De weg naar de kolonie is net een kermis attractie als je achterin zit. Bergie op en bergie af tussen de schapen en koeien door. Het geeft je het gevoel van een soort achtbaan.

Maar dan het zien van de Jan van Gent kolonie. Wat is dat de moeite waard!
Zo mooi om al die jonkies te zien die aan het wachten zijn op de ouders voor het voederen, het aanvliegen van de ouders en het voederen zelf. ( video)
De jonge vogels proberen te vliegen maar kunnen het niet.. telkens gaan ze op hun bek. Komisch!
Weer een toppertje hoor, vandaag!

Terug met onze chauffeur naar de camping vertelde hij ( en we verstonden hem!) over de laatste aardbeving ( in de nacht van  14 nov 2018). Deze was zo heftig met het epi centrum in Kaikoura dat het hele eiland een aantal meter is opgeschoven. Noord en Zuid zijn daardoor letterlijk dichter bij elkaar gekomen.
Gedurende weken was de gehele oostkust van het Zuidereiland niet bereikbaar.
Dat kunnen wij ons echt niet voorstellen, toch?

Vanmiddag gaan we naar Napier, een Art Deco stadje. 
Een kort college: 
In 1931 was hier een verwoestende aardbeving met het epi centrum zeer dicht bij Napier. Het hele gebied werd 2,1 meter (!) omhoog getild. De binnenhaven liep leeg naar zee. Er was veel schade door de aardbeving en de branden die daarna uitbraken deden de rest.  Heel het stadje moest herbouwd worden. Art Deco was erg modern in die tijd, het was tegen lage kosten te bouwen én veilig omdat er geen ornamenten gemoeid waren met deze architectuur stijl. 
Wat eerst de binnenhaven was , is nu landbouw en zijn nu de buitenwijken van Napier geworden.

Alle gebouwen zijn in  Art Deco stijl herbouwd en mensen krijgen ook subsidie om het goed te onderhouden. Immers is het stadje hierdoor toeristisch gezien zeer aantrekkelijk.
Elk nadeel heb zijn voordeel dus.. zullen we maar zeggen.

Allebei zijn we zeer geïnteresseerd in deze bouwstijl en dus lopen we vanavond mee met een Art Deco tour om meer te weten te komen hiervan. Eerst nog even wat drinken in een kei leuke bar..
De tourguide weet echt veel te vertellen. Het is een oud docent die met pensioen is. Hij vertelt alles over de details die te zien zijn, over de aardbeving, en over de andere bouwstijlen die we óok zien.
We sluiten af met een hapje in Napier. Een geslaagde dag!

Napier kei tua atu o te ohorere!Ofwel Napier is de schok te boven!